We komen binnen in de gezamelijke ruimte van een verzorgingstehuis, mevrouw A. zit nog met haar huisgenoten aan de ontbijttafel.
Ze lijkt erg in haar zelf gekeerd en hangt bijna met haar hoofd op de tafel. Ze ziet er moe uit.
Ik stel me voor aan de overige bewoners en neem naast mevrouw A. plaats, ondertussen obseveer ik alles wat om me heen is. De woonruimte, de leefomstandigheden, de verzorgers etc. Ik probeer voorzichtig wat contact te maken met mevrouw A. Ik pak haar arm en haar schouder vast. Ze kijkt niet echt op. Tevens hoor ik haar wat mompelen, echt duidelijk reactie is er niet. Ze eet haar ontbijtkoek op en vervolgens besluiten we met haar naar haar eigen kamer te gaan. Het lukt haar echter niet om uit de stoel te komen, ze kan niet gaan staan vandaag. Ze heeft vocht in haar voeten, een pijnlijke knie en een dikke blaar.
Samen met de dochter van mevrouw A. en de stagiair van dit verzorgingstehuis tillen we haar met wat moeite in haar rolstoel en rijden we naar haar kamer. De dochter van mevrouw A. en de stagiair nemen plaats op de bank. Ik vraag aan mevrouw A. waar zij graag wil zitten voor deze sessie...ik krijg onmiddelijk contact met haar..... ze reageert heel alert...... ze wijst en zegt me dat ze onder de tafel wil zitten. Ik ga hier dieper op in en vraag haar waarom ze daar wil gaan zitten....?
Ze lijkt erg angstig, dan zegt ze dat haar vader altijd boos doet tegen haar, ik ga hier weer dieper op in en ik stel haar diverse vragen, om meer duidelijkheid en inzicht te krijgen wat er in deze mevrouw omgaat. Het is nogal heftig allemaal. Ik vraag haar om haar vader voor zich te visualiseren en alles wat hij haar heeft aangedaan terug te geven aan hem, zodat zij er vrij van is. Ik hou nog steeds haar handen vast, na een heel helder gesprek met haar gevoerd te hebben, lijkt het op een gegeven moment genoeg te zijn voor nu. Ze wordt wat onrustig en wil duidelijk even weg, alleen zijn.... Ze rijdt zichzelf naar een hoekje van de kamer, wij laten haar even haar gang gaan. Ondertussen test ik alvast de bachbloesemremedie en de E.E.N. emergetica uit voor de ondersteunende therapie voor mevrouw A. De dochter van mevrouw A. is sprakeloos en verbaast dat ik zoveel informatie uit haar moeder krijg en dat ik zo'n helder gesprek kon voeren.
Ik besluit in overleg met de dochter van mevrouw A. om nog samen met haar en haar moeder een meditatie te doen. ik heb er wel 50 in mijn klapper en om de een of andere reden kies ik voor de roosmeditatie. Blijkt achteraf dat dit de lievelingsbloem is van mevrouw A. Nou dat is mooi meegenomen....
Aan het begin van de meditatie is mevrouw nog erg onrustig, na een paar minuutjes valt er een rust over haar heen en lijkt ze aandachtig te luisteren.... mooi om waar te nemen dat deze meditatie iets in haar raakt en tot rust brengt. Ik magnetiseer haar pijnlijke knie tot slot nog even en dan zijn we klaar, ik zie dat ze uit de roelstoel probeert te komen, maar dit lijkt geen goed idee, gezien haar blaar en voeten met vocht. Toch blijft ze signalen afgeven dat ze dit wil. Ik vraag haar dochter om haar rollator te pakken, ik klap de voetsteunen van de rolstoel op en samen helpen we haar omhoog....ze wandelt zo de gang op ..... bijzonder!!!!!!!!!!!!! Halverwege de gang draait ze zich om en komt ze terug om te kijken waar wij nou blijven.
Mevrouw A. neemt vervolgens weer plaats aan de grote tafel in de woonkamer, ze buigt nog iets naar voren, maar bij ieder woord dat ik zeg draait ze zich steeds opnieuw naar mij om.
Prachtig en bijzonder was deze ervaring, om deze mevrouw tijdens het consult te zien opbloeien.
Bedankt dat ik hier deel van uit mocht maken.
Janneke
www.praktijkjannekehanssen.nl